Afscheid
zaterdag 02 mei 2015 18:28 Nog twee nachten en dan vlieg ik naar huis. Wat is de tijd omgevlogen! Het is onwerkelijk dat de acht maanden al weer voorbij zijn. Tijd voor mijn laatste blog.
Het was weer een bijzondere tijd. Elke reis is anders, zo ook deze reis. Wat hetzelfde blijft, is dat hier in Kenia bijna alles anders is dan thuis. Dat maakte het verblijf hier mooi en soms ook lastig.
- Het geschreeuw van kinderen en zelfs volwassenen als je op straat loop: Mzungu! Mzungu! (blanke) ik vind dit echt heel verschrikkelijk! Ik kan het meestal redelijk negeren, maar af en toe vertelde ik duidelijk dat ze er mee op moesten houden. Maar ja, cultuur verander je niet zomaar. De gedachte dat een blanke altijd geld heeft, zit hier diep. Alsof we een wandelende geldautomaat zijn. Ik snap waar het vandaan komt, maar vervelend blijft het.
- De muggen mogen wat mij betreft in Kenia blijven.
- Sommige dingen zijn dubbel zoals het vervoer. Ik kan enorm genieten achterop een boda boda (fietstaxi). De tuktuk en matatu (minbus) kan ik wisselend waarderen. Je zit dicht op en bijna in elkaar. Soms moest ik er in mezelf erg om lachen, soms dacht ik: "hmm, mijn schouder wordt nat. Oh, het is de oksel van de buurman!" Maar ja, toch had het ook wel wat. Misschien toch maar bij het lijstje van "ga ik missen".
- Eerlijk is eerlijk: elke avond thuis zitten, is niet echt iets voor mij. Ik kijk uit naar activiteiten in de avond.
- De bedrijvigheid op straat.
- Het bijzondere werk dat ik mocht doen. Het feit dat ik het leven hier van zo dichtbij mee mocht maken.
- Ik ga de medewerkers missen zoals Desmond, Ibrahim, Moureen, Elijah en al die anderen.
- Het niet te laat kunnen komen vond ik een prachtig gegeven. Ik blijf wel een mens van de tijd, maar toch dat gevoel van geen stress als iets tegen zit, hoop ik vast te houden.
- De veerkracht van de mensen ga ik zeker missen en heb ik zeer leren waarderen.
- Geen onverwachtse objecten zoals varkens, koeien, kippen en geiten die zomaar de weg oversteken.
- Niet meer springen om de modder te ontwijken.
- Lekker bruin worden, al vliegt de kleur er nu met het regenseizoen er ook weer snel af;
- Water koken voordat je gaat afwassen;
- Kleding wassen met de hand;
- Regelmatig geen stroom en internet;
- Muren en bewakers voor elk gebouw, huis en kantoor. Dat blijft raar, maar toch raak je eraan gewend.
Naast de lijstjes ook nog een paar verhalen over de laatste avonturen. Er valt zoveel te vertellen en valt straks zoveel te missen. Het is niet allemaal in één of meerdere blogs samen te vatten.
President en zijn vrouw
Ik kom thuis na een werkdag en zie overal militairen lopen bij ons in de straat. Ik kom al snel achter de oorzaak; De president zou de volgende dag komen! We kunnen het nog niet helemaal geloven, want het gerucht gaat wel vaker. Maar nu lijkt het er toch echt op. De volgende ochtend vroeg is het een drukte van belang bij ons voor de deur. We trekken de conclusie dat de president een paar honderd meter bij ons kantoor vandaan de sloppen in zou gaan. We hebben ogen tekort om alles te bekijken. Honderden militairen en jeugd militairen worden aangevoerd ze worden bij ons voor de deur uitgeladen. Sommigen belanden bij ons in de greppel, omdat ze de spong uit de wagen iets te enthousiast nemen. Ambulances, brandweer, politie, militairen alles is aanwezig.We zijn op dat moment een beetje gespannen want u moet weten dat de president niet altijd geliefd is hier. Hier zijn ze meer fan van de oppositie. De rellen van jaren geleden staan dan ook nog in het geheugen gegrift. De voorzorgsmaatregelen zijn dan ook niet overbodig. We hadden bedacht dat we gewoon aan het werk zouden gaan, in mijn geval in Manyatta een wijk op 15 / 20 minuten afstand. Een veilige afstand.Gelukkig is alles rustig gebleven. Mama Philister deed ons naderhand uitgebreid verslag. Hij kwam inderdaad. Hij bleef niet lang: 30 minuten. Hij opende officieel het begin van het opknappen van de sloppenwijk. De dag erna begonnen de activiteiten van het opruimen van de sloppenwijk. We zien veel jeugdmilitairen met mensen uit de wijk. Ze krijgen een vergoeding. Zo maken ze de wijk schoon en verdienen ze wat. Het is een begin.Een paar dagen later hoorden we weer veel gejuich en geschreeuw. Mijn collega’s kwamen uit het veld en zeiden: "ze zeggen dat presidentsvrouw voorbij gaat komen!" Nieuwsgierig als we zijn, zijn we langs de kant van de weg gaan staan. En ja hoor, daar kwam een gevolg van ongeveer 15 dure auto’s, een ambulance en politie. Ze schoten aan ons voorbij. De mensen waren een beetje teleurgesteld dat ze niet zwaaide. We konden alleen maar raden in welke auto ze kon zitten. Want zeker weten deden we dit niet. Toch leuk zulke belevenissen.
Past niet, kan niet, bestaat niet
Wat ik prachtig vind aan deze cultuur, is het vermogen om veerkrachtig te zijn om te doen nodig is. De woorden; kan niet, past niet, gaat niet en opgeven, lijken hier niet te bestaan. Ze aanvaarden het leven zoals het is. Natuurlijk, soms zou ik willen dat ze iets harder vechten voor hun bestaan. Maar het is ze te prijzen hoe ze dit leven aangaan, aanvaarden en doorgaan.Zoals de regen. Je huis zou maar vol lopen en je moet de hele nacht wakker blijven om je spullen in de gaten te houden. De volgende dag zijn ze moe, maar niemand klaagt: dat is het regenseizoen.Ook de woorden:’ past niet’ kennen ze echt niet. Helaas ben ik altijd net te laat voor de foto’s maar het is echt briljant hoeveel spullen ze kunnen vervoeren op een motor, fiets, tuktuk of matatu. Bankstellen worden achterop een fiets vervoerd, huisraad wordt in, op en rond een tuktuk samengeknoopt met een touw. Soms denk je echt dat een voertuig bezwijkt onder het gewicht.Het heeft ook een keerzijde vooral in het verkeer. Zoals een nieuwe rotonde. Als je de gedachte hebt dat alles wel past. Je rijdt dus ook maar gewoon door. Dit is niet altijd met een goede afloop. De wegen worden opgeknapt maar zijn op sommige stukken echt een drama: dikke kuilen en stukken van de weg ontbreken. Ook dan denkt niemand: dat gaat niet. Nee hoor iedereen rijdt, fiets en loopt er gewoon overheen. Oversteken op een weg die net geasfalteerd is? Geen probleem! Veiligheid heeft hier ook een andere definitie. Een motor met 4 mensen is geen uitzondering. De matatu en tuktuk zijn overvol en als je mee kan liften hangend achterop een vrachtwagen: gewoon doen! Ik kan nog vele voorbeelden noemen, maar zal dit niet doen.Wat is het leven hier anders. Dat maakt het niet verkeerd, alleen anders. Een mooi treffend voorbeeld hoe anders alles is. Ik las gister het blad ‘de psychologie’ daar stond een stukje in over de werkomgeving. Het ging erover hoe de werkplek invloed heeft op hoe we ons voelen. De omgevingspsycholoog heeft jarenlang onderzoek gedaan om de werkomgeving aan te passen aan de behoefte van de mensen. Dan moet ik wel even glimlachen. Hoe leg je mensen hier uit dat we in Nederland ons serieus druk maken over hoe je kantoor eruit ziet en dat daar dan mensen voor ingehuurd worden om ons beter te laten voelen. Ik veroordeel het niet. Zo is het in Nederland. Het is alleen wel anders.
Patiënt bij de boom
Dan toch nog een laatste keer kort een verhaal over het werk. We weten inmiddels de reden waarom de vrouw uit mijn vorige blog zo dun blijft. Ze maakt echt een potje van haar medicatie. We zijn met haar naar de kliniek geweest. Na uitleg in haar eigen taal gingen we naar huis. Na een week tel ik haar tabletten. Er klopte niets van. We vragen haar uit te leggen welke medicatie ze wanneer neemt en waarvoor ze zijn. Ze vertelt dit. We kijken met grote ogen haar aan, Ze haalt alles nog steeds door elkaar. Dan vraagt ze doodleuk: “Welke zijn voor de AIDS”?!Ze wijst naar een AIDS remmer en zegt: ‘Ik neem deze altijd 2 x per dag want die helpt zo goed’. Ja, dan heeft ze het voor de tweede keer voor elkaar: ik zit met mijn mond vol tanden. We hebben het haar nogmaals uitgelegd en willen nog een keer naar de kliniek. Ze heeft nu goed door dat ze er een potje van maakt en is bang voor de kliniek. Mijn collega gaat volgende week met haar mee, want bang zijn is ook niet bedoeling. Ik ben benieuwd hoe dit verhaal afloopt.
Ibrahim ziek
Ibrahim, één van onze vaste Care and Compassion-medewerkers belandde in het ziekenhuis. Het was een schok voor ons. Hij was zo ziek dat we even twijfelde of hij het wel zou redden. Dan besef je toch dat leven zo snel anders kan lopen. Gelukkig gaat het weer goed en is hij ontslagen uit het ziekenhuis en langzaam weer begonnen met werken. Hier zijn we enorm dankbaar voor.
Project
Lieve mensen, wat was het bijzonder om te zien hoe jullie de projecten gesteund hebben! Wat hebben jullie een geld bij elkaar gegeven, heel concreet voor de hulp hier. Zelfs het laatste project is helemaal compleet! Mijn enorme dank namens de organisatie, patiënten en kinderen!Projecten die jullie gesponsord hebben zijn:
- 20 Bijbels;
- 1 Looprek;
- 115 Voedselpakketten;
- Uniformen voor de kinderen;
- Medicijnen;
- Ontwormen (20 x);
- Onderzoeken ziekenhuis (10 x).
Ik zal weer moeten wennen aan het jachtige en andere leven in Nederland. Met een lach en een traan neem ik afscheid van dit mooie land en van dit mooie avontuur. Het avontuur wat ik samen met alle mensen hier en natuurlijk samen met God mee mocht maken. Ik dank God dat Hij bij me was elke dag weer. Ik dank jullie voor alle steun door geld, gebed, kaarten en berichten. Natuurlijk zie ik er naar uit om familie en vrienden weer te gaan zien en mijn even in Nederland weer op te pakken.
Ik zeg tot snel! En Goodbye Kenya.
God bless you.
Riejanne
Ps: lees eens Filp 4:6 en 7.
Reacties op 'Afscheid'
Liefs mama. En papa